Kush e ka ndjekur me vëmendje llojin e opozitës së Lubonjës karshi Berishës dikur, e këtë karshi Ramës sot, nuk ka si të mos ketë vënë re një deviacion në thagmën gjuhësore. Lubonja mbahet si ndër antiberishistët e betuar, nga ata që në ’92-shin nuk priti as ta provonte cilësinë e tij qeverisëse, por iu turr prej ditën e parë të ngjitjes në pushtet. Të thuash “iu turr” është e tepërt në fakt, pasi, gjithsesi, gjuha e luftës ndaj liderit demokrat ishte aq e latuar, deri në një nivel intelektual që nuk shkonte aspak me stilin e ashpër e katundaresk të drejtimit të pushtetit. Megjithatë, Lubonja e një kastë zërash publikë krah tij themeluan një mendim opozitar të kultivuar, sa prej tij mund të merrje dhe leksione të vyera mbi demokracinë, shtetin ligjor, filozofinë shtetformuese, etikën e drejtimit të pushtetit, etj. Këto i hasje në të gjithë narrativën që e përshkonte këtë lloj opozite, ku dhe peticionet e hartuara dërguar Europës mbi paudhësitë e Berishës ngjanin me pamflete morale e intelektuale bashkë, që sot zor se mund t’i hasësh në të shkruar e në të thënë.
Pra, as që bëhej fjalë për fraza me përmbajtje halabakërore, siç sot mund t’i dëgjosh nga Lubonja e të ngjashëm me të kur është fjala për t’i rënë Ramës. Ishte pikërisht kjo që e detyroi Mustafa Nanon që pak ditë më parë t’i kushtonte dy shkrime gjuhës së Andi Bushatit, e cila nuk kishte asnjë diferencë me atë të një militanti çadre, teksa bënte thirrje të hapur për reagim të dhunshëm në Kavajë. Po kështu dhe Lubonja ka një varfëri të habitshme, dhe po ashtu të dukshme, në ligjërimin e tij opozitar ndaj Ramës, ku nuk i mbetet veçse të prodhojë fraza rruge karshi ish-mikut të tij, të huazuara ndonjëherë dhe nga fjalori i pasur e emblematik i Berishës, siç është ajo e të “sëmurit psiqik”.
Çfarë ka ndodhur, pra? Përse përballë Berishës që me stilin e tij të vrazhdë politik të detyron të nxjerrësh me zor jo fjalë, por ofshama, ka patur gjithsesi një vetëpërmbajtje, për të mos thënë intelektualitet, e përballë Ramës, që tek e fundit nuk mund t’i mohohet së paku etika në fjalëformim e fjalëpërçim, ka një ashpërsi deri në vulgaritet?
Një prej shpjegimeve që mund të jepen, e ku të gjitha janë pa dyshim të rrafshit psikosocial, është ai që Rama ka qenë i së njëjtës vathë. Pra, është i tyre, ai i dikurshmi i të njëjtit oborr mendimi politik, që i “tradhtoi” duke ecur drejt shtigjeve të politikëbërjes e duke kapur majat e pushtetit. Ngjan si një akt prej renegati, për të cilin ka provokuar një urrejtje e cila, më shumë se për cilësinë e ulët qeverisëse, ka të bëjë me një xhelozi grupi. Mjaft të kujtojmë se Lubonja nuk ka pritur që ta shohë njëherë Ramën se ç’mund të bëjë ai në krye të kulturës shqiptare me emërimin ministër në vitin ’99. Jo! E sulmoi menjëherë mikun-vëlla duke e akuzuar si tradhtar kauze, meqë nga lëndinat e mendimit intelektual po kalonte në shpatet e thikëta e të rrëpirta të politikës, që sidoqoftë mund ta çonin një ditë drejt majave të pushtetit, siç dhe ka ndodhur.
Në këtë pikë, nuk është nevoja të kapesh pas lejeve të ndërtimit dje e drogës sot; Rama do telendisej gjithsesi, dhe në formën më të egër të mundshme, ku në thelb arsyet do ishin tek e padukshmja, e jo tek e dukshmja, tek ajo që qëndron e strukur brenda dobësive të natyrës njerëzore. E përligj këtë dhe fakti se në asnjë rast Rama nuk u ka bërë ofertë për t’i patur pranë vetes në kushte pushteti, ndryshe nga sa ka ndodhur me miq të tjerë të vathës së dikurshme – si, për shembull, Virgjil Muçi në Ministrinë e Kulturës, Blendi Gonxhe e Artan Lame në bashki, Fidel Ylli në parti, etj. – gjë e cila është përkthyer vetvetiu dhe si një zhvlerësim, apo më keq akoma, si një përçmim, shumë më e rëndë se “tradhtia” e futjes në politikë.
I shtohet kësaj dhe fakti se përballë është një specie e njëjtë në regjistrin e kumtimit intelektual, diku dhe më lart, gjë që i çon drejt reagimeve ku nuk ndihen gjithsesi të sfiduar, e që janë një rrugë më e lehtë për t’u hakmarrë: tek stili halabak i gjuhës. Për këtë arsye, harrojeni se një ditë mund të shikoni përballë Ramës në një përballje mediatike Lubonjën, Bushatin, apo ndonjë tjetër të ngjashëm me këta, siç thotë populli, deri dje “b… e brekë” me të. Pse është e pamundur kjo, dhe mu pse dikur ishin të tillë, i ka detyruar t’i lëshohen me gjuhë çadre thjesht një “tradhtari”, dhe jo një kryeministri të keq.
Si me Alfred Pezën, ku shumëkush nga ish-familja mediatike fërkoi duart kur linçohej në emër të pasurisë: jo për pasurinë, por për “tradhtinë” e hyrjes në politikë.
Ermir Hoxha-Tesheshi.com
