Nga Erl Kodra, bloger
Unë sonte nuk mund të shkruaj tekst normal. Domethënë, nuk mund të shkruaj me një linjë të saktë arsyetimi, të rendis argumente ose të sistemoj fjalitë e mia bukur. Jo, sepse une nuk jam aq cinik sa të mund ta bëj këtë gjë qetësisht. Jo, sepse sonte unë sapo pashë një show horror teksa masakrohej një vajzë tharcane live në Top Channel dhe Klan Tv.
Sonte fjalori im është tejet i varfër, por megjithatë unë do të shkruaj duke u përpjekur të futem brenda lëkurës së vajzës. E di se është punë fort e vështirë, sepse unë jam një burrë, madje një burrë që ka hequr goxha në jetë, qysh në rininë e hershme. Por do të përpiqem, s’kam ç’bëj. Ju lutem më lexoni me vëmendje, sepse unë do të provoj sfidën time – ju quajeni si të doni -, të tregoj ato që ajo vajzë ka përjetuar. Fundja unë jam një shkrimtar, dhe si i tillë, unë do të përpiqem të ndjejë pak më përtej të zakonshmes.
Eni Vasili është një zonjë e plotësuar. E mbajtur mirë, ambicioze aq sa duhet, e bukur sepse mund ta mbajë veten; e zgjuar mjaftueshëm sa të dijë të penetrojë nëpër labirinthe. Por fatkeqësisht, ajo është e paaftë profesionalisht, të paktën sonte dështoi me sukses, por me një pasojë të pariparueshme për jetën e nje vajze te re.. Megjithse Eni nuk është qëllimi i këtij teksti, por Eni Vasili e transmetoi e para intervistën e vajzës me zë dhe figurë. Gjë të cilën nuk duhej ta bënte kurrësesi, edhe nëse vajza do të “këmbëngulte” fort. Sepse në rrethanat aktuale ajo vajzë nuk është e aftë të marrë vendime të drejta dhe të pavarura, e pandikuar nga maskarada e madhe që po zhvillohet rreth saj.
Por Eni Vasili e bëri, ashtu siç bëjnë sot të gjitha mediat në Shqipëri. Këtë maskaradë e filloi Muhamet Veliu, e pasoi Eni Vasili dhe natën e mbylli Blendi Fevziu. Por edhe panelet përkatëse në studiot televizive.
Të ftuarit e Eni Vasilit dhe të Blendi Fevziut nuk duhej të flisnin sonte. Ata duhej të braktisnin ato studio, ata duhej të refuzonin të bëheshin komentator ku vritet live dinjiteti i një vajze të traumatizuar. Ata duhej të ngriheshin të revoltuar, të refuzonin atë intervistë.
Ata mund të thonin vetëm kaq;
Stop me këtë neveri!
Jo, ata vazhduan të gjuanin opinionet e tyre si gurët në një linçim publik. Ata vazhduan të shqyejn zemrën dhe mëlçinë, fytyrën dhe gjoksin e vajzës së gjorë. Të tjerë iu hodhën në grykë, ndërsa ajo mbrohej pa armë, pa fjalë, por vetëm me zbehtësinë dhe dobësinë e trupit tharcan. Ajo foli me sy, foli me gjeste, foli me levizjet e lehta të buzëve, ndërsa mënjanonte kokën anash ose lart, nga frika dhe tmerri se mos gabonte në ato që po thoshte para kamerave.
Blendi Fevziu është një burrë i plotësuar. Ska më mirë; para dhe pasuri, famë dhe show, lavdi dhe miqësi, udhëtime dhe qejfe, të dashura dhe sebepe pa hesap. Ndaj nuk prisja ndryshe as sonte, sepse e dija se supergazetari nuk do ta falte rastin pa ngrënë edhe ai pjesën e vet nga trupi i drobitur i vajzës tharcane.
Por më lejoni të ju pyes;
A e keni provuar frikën? Jo, jo të gjithë e kuptojnë se çfarë përroi i llahtarshëm është ajo. Duart të dridhen, ndërsa një gropë fillon të rritet në stomak. Gropa më vonë merr formën e një vorbulle, e cila të përpinë përfare. Të thahet pështyma në gojë, dhe një hidhësinë të vjen prej lukthit. Thuhet se është e njëjti helm i cili e prishë cilësinë e mishit të bagëtive, teksa presin rradhën të theren tek kasapi. Ato çaste gjithçka reagon, çdo qelizë e organizmit tënd thërret në kupë të qiellit për mbijetesë.
Frika është një reagim, një atavizëm që e kemi të trashguar në genet tona, mbase para se në Tokë të vinin primatët. Evolucioni nuk e ka zhdukur frikën tonë, se ne njerëzit, mund të bëhemi dreka ose darka e qenieve të tjera, më të forta se ne.
Vajza ka një motër më të vogël. Vajza ka një nënë, vajza ka një jetë për të jetuar. E bukur dhe inteligjente, por fatkeqe sepse ka lindur në një fshat të Krujës, fatkeqe se ia vranë babain kur ajo ishte fare e vockërr, fatkeqe sepse ka qenë e dashura e një të riu sadist, fatkeqe sepse qëlloi që trupi i saj u zhvillua në kohën kur Krujën dhe të gjithë Shqipërinë e mbuloi hashashi, dhe në terren erdhi “policia që duam”, fatkeqe sepse qëlloi bash në kohën kur sekush nëpër institucione sheh të hajë një çap bukë duke ruajtur krahët.
Fatkeqe sepse për Kryeministër kemi një horr që nuk e ka për gjë të çojë njerëz edhe në varr, duke i shtyrë drejt vetvrasjes për ambiciet e tij. Fatkeqe sepse nuk mundi të arratisej nga Shqipëria, ashtu si 400.000 shqiptarët e tjerë.
Sonte nuk mund të shkruaj më gjatë. Unë jam baba vajzash dhe sonte kam qajtë me lot. Sonte do doja të kisha grushtin e Mike Tyson, që t’i hyja vendçe të parit Blend Fevziut & Co…
